ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΠΟΚΑΛΩ ΑΠΑΤΕΩΝΑ ΤΟΝ Α, ΠΑΡΟΤΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΕΙ?????

ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΠΟΚΑΛΩ ΑΠΑΤΕΩΝΑ ΤΟΝ Α ΠΑΡΟΤΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΕΙ?????

1.       ΚΑΙ ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΓΩ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΩ ΝΟΜΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΜΑΘΑ ΤΗΝ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΘΑ ΑΝΑΦΕΡΩ ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ, ΚΑΙ Ο ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΑΣ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ ΠΟΥ ΖΕΙ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ, ΚΑΙ ΠΟΥ ΤΟΝ ΠΛΗΡΩΝΕΙ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΝΑ ΔΙΩΚΕΙ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ, ΔΕΝ ΤΗΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ????

2.       ΚΑΙ ΕΠΙ ΠΛΕΟΝ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΝΕΚΤΗ ΣΕ ΜΙΑ ΕΥΝΟΜΟΥΜΕΝΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ Η ΑΓΝΟΙΑ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΙΚΑΣΤΕΣ!!!!

3.        ΕΙΔΙΚΟΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ «KASABOVA v. BULGARIA, Application no. 22385/03, 19 April 2011» ΤΟ ΕΔΔΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡ. 62 ΕΙΠΕ ΟΤΙ «62. …………………………….. In that connection, it is striking that in the instant case the Burgas Court of Appeal held – perhaps erroneously in terms of Bulgarian law (see paragraph 40 above) – that the only way of corroborating the allegation that someone had committed a criminal offence was to show that he or she stood convicted of it. This position cannot be condoned by the Court (see Flux v. Moldova (no. 6), no. 22824/04, §§ 11 and 31, 29 July 2008). While a final conviction in principle amounts to incontrovertible proof that a person has committed an offence, to circumscribe in such a way the manner of proving allegations of criminal conduct in the context of a libel case is plainly unreasonable, even if account must be taken, as required under Article 6 § 2, of that person’s presumed innocence. Allegations in the press cannot be put on an equal footing with those made in criminal proceedings (see Barril, cited above, at pp. 156‑57; Unabhängige Initiative Informationsvielfalt v. Austria, no. 28525/95, § 46, ECHR 2002‑I;Scharsach and News Verlagsgesellschaft v. Austria, no. 39394/98, § 43, ECHR 2003‑XI; and Karman v. Russia, no. 29372/02, § 42, 14 December 2006). Nor can the courts hearing a libel case expect libel defendants to act like public prosecutors, or make their fate dependent on whether the prosecuting authorities choose to pursue criminal charges against, and manage to secure the conviction of, the person against whom they have made allegations (see Folea, cited above, §§ 30‑32)».

4.       Δλδ. …………..Σχετικά με αυτό, είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι στην προκειμένη περίπτωση το εφετείο του Μπουργκάς έκρινε - ίσως εσφαλμένα από πλευράς βουλγαρικού δικαίου (βλ. Ανωτέρω σκέψη 40) - ότι ο μόνος τρόπος να επιβεβαιώσει τον ισχυρισμό ότι κάποιος είχε διαπράξει ποινικό αδίκημα ήταν να αποδείξει ότι αυτός ή αυτή ειχε καταδικαστει. (ΔΗΛ. ΟΠΩΣ ΙΣΧΥΡΙΣΤΗΚΕ ΚΑΙ Ο Κ. ΛΑΙΝΗΣ!!!). Η θέση αυτή δεν μπορεί να γινει αποδεκτη από το Δικαστήριο …………………… Ενώ μια οριστική καταδίκη καταρχήν αποτελεί αδιαμφισβήτητη απόδειξη ότι ένα πρόσωπο έχει διαπράξει αδικημα, να οριοθετείς κατά τέτοιο τρόπο τον τρόπο απόδειξης των καταγγελιών για εγκληματική συμπεριφορά στο πλαίσιο μιας υπόθεσης δυσφημησης είναι προφανώς παράλογο, έστω και αν πρέπει να ληφθεί υπόψη, όπως απαιτείται από το άρθρο 6 § 2, της τεκμαιρόμενης αθωότητας του συγκεκριμένου προσώπου. Οι ισχυρισμοί στον Τύπο δεν μπορούν να τεθούν σε ίση μοίρα με εκείνους που έγιναν σε ποινικές διαδικασίες …………………….. Ουτε μπορουν τα δικαστήρια που εκδικάζουν υπόθεση δυσφημησης να αναμενουν από τους κατηγορούμενους (για δυσφημηση) να ενεργούν όπως οι εισαγγελείς ή να εξαρταται η μοίρα τους εάν οι εισαγγελικές αρχές επιλέξουν να ασκήσουν ποινική δίωξη και να καταφέρουν να καταδικάσουν το πρόσωπο κατά του οποίου (οι κατηγορουμενοι) έχουν προβάλει (δυσφημιστικους) ισχυρισμούς.